Enig(st) kat

Klaas is enigst kat. Die uitdrukking hoort in het net ‘enig’ kat te zijn, maar dat hij enig is, in zijn soort en gedrag, moge duidelijk zijn. Ik bedoel ermee dat hij het enige huisdier is die binnen woont met ons. De kippen horen natuurlijk ook bij de familie, maar zij mogen niet op de bank, en ook niet op het bed. Klaas wel, Klaas mag bijzonder veel. Eigenlijk is dat best normaal, want als enigst mag je veel. Je mag die dure gympen, of op meerdere clubjes tegelijk, je mag een zeiltje over je heen op weg naar school in de bakfiets en je mag pindakaas uit de pot eten want dat is grappig. Klaas is niet van die dingen maar van andere dingen, zoals overal op of in liggen en spullen omgooien, dat mag dus.

Klaas was eerst niet zo goed in zijn rol. Zijn charmeoffensief als aanloopkat bestond uit blazen, grommen en een hoge rug opzetten, terwijl hij tegelijkertijd harde kopjes tegen je been gaf. Hij kon niet zo goed kiezen wat nou de beste strategie was denk ik. Nou is bij mij elke strategie succesvol als je maar een kat bent, of een ander dier. Gek genoeg gaat dat bij mensen allemaal wat minder soepel.

Klaas was bij het eerste kopje door mij al geaccepteerd en dus ook geadopteerd. Letterlijk de dag na het overlijden van onze oude kat Gijs stond Klaas met beide voorpoten tegen het raam, hij dacht dat er wel een openstaande vacature was als huiskat. Wel wat snel vond ik, maar ok, kom maar.

Klaas werd pijlsnel een bijzonder lieve en aanhankelijke huiskat. Hoewel hij vrij was (en is) om te gaan en staan waar hij wil, blijkt dat voor zo’n 16 tot 18 uur de bank of het bed te zijn. Hij is mogelijk nog steeds aan het bijslapen van zijn avontuur als zwerfkat, wie weet. De resterende uren gaan veel om eten, op schoot liggen, klieren met propjes en buiten rondhangen met zijn maatje Manuel, de kat van de buren.

Nu is hij dus enigst kat en mag van die dingen. Zo mag hij mijn yoghurtkom uitlikken na het ontbijt. Heel lief zit hij mij dan zo’n 5 cm van de kom dwingend aan te kijken zodat ik al heftig door lepelend mij bijna verslik in de yoghurt om de kom maar zo snel mogelijk neer te kunnen zetten voor hem. De witte randjes van de yoghurt op zijn oren omdat hij zijn kop helemaal in de kom steekt vind ik dan grappig, zoals het hoort bij een enigst kind, pardon kat.

Klaas mag ook op tafel onder alle omstandigheden. Zo schept hij veel genoegen in het potloden uit mijn hand trekken en op de grond gooien als ik zit te tekenen, of lekker gaan kauwen op het uiteinde van een potlood terwijl ik bezig ben zodat er grote strepen en gekke kringels door mijn tekening lopen. Ik zucht maar eens, hij zal wel aandacht nodig hebben.

Hij mag ook graag op het ontbijt liggen. Niet dat hij erg geïnteresseerd is in broodjes en gekookte eitjes, maar hij vindt het bijzonder vermakelijk om beiden op de grond te mikken en mij dan aan te kijken met toegeknepen ogen. Geeft niet hoor Klaas, ik raap het wel weer op, mummel ik dan. Zo gaat dat met enigst katten, tja…

Het is goed toeven als enigst kat bij ons, want overal waar je op ligt wordt heilig verklaard, een beetje zoals de koeien in India. Bed verschonen? Kan niet, Klaas slaapt er nog in. Niet op die stoel gaan zitten, Klaas ligt te slapen, dus even een andere pakken, of blijven staan. Ligt Klaas op schoot? Tja, dan moet werkelijk alles aangereikt worden want je kan niet bewegen zolang hij slaapt. ‘Geef me mijn glas eens aan, en mijn bril, en wil je het eten opzetten? Even de lampen aan doen?’ ‘Kat op schoot’ zijn hier de gevleugelde woorden als je eens lekker niks wil doen. Je zou hem bijna op je schoot plakken.

Ik vermoed dat er vrienden zijn die zuchtend aan elkaar bekennen dat een volgend bezoek weleens wat uitgesteld kan worden (‘hoe oud wordt een kat eigenlijk?’ wordt er vast gevraagd). Zeker als Klaas op tafel in slaap is gevallen tussen de borden van het avondeten of enthousiast op een schoen is gesprongen waar een veter toch leuk aan het bungelen was. Ik heb begrip daarvoor, echt waar.

Maarja, Klaas is enigst kat, onze enigst kat, het is zo. En daar worden wij erg gelukkig van!