Herfst in mijn hoofd

Aan altijd buiten zijn raak je dus gewend. Misschien zelfs verslaafd. Maar herfst brengt binnen met zich mee, met als gevolg: herfst in mijn hoofd.

Buiten wonen

Buiten wonen. Ik had het nooit geloofd als het mij vantevoren verteld was, maar de tuin en buiten heeft maandenlang al mijn tijd opgeslokt.

In het begin was het vooral bijkomen van mijn werkleven, maar al snel bleek de tuin veel harder werken! Spitten, snoeien, wieden, schoffelen, vegen, harken. En dat allemaal in bedenkelijke houdingen, zoals languit liggend onder de heg, wankelend op een keukentrap voor die tak die eraf moet, of op je kop om onder bladeren te loeren naar bladluis en andere verwoestende knabbelaars.

Maar ook zaaien, stekken, verpotten, bewateren, bedekken of juist niet. Vooral dat bewateren had gek genoeg een bijzonder resultaat. Zielig hangende stekjes of tot snot verpieterde groene slierten in pot waarvan ik dan niet meer wist wat het eigenlijk was. Maar alles was geweldig, dus ook dat.

Zee van tijd

De zee van tijd die ik mezelf had gegeven, voordat ik weer naar werk zou gaan zoeken, bleek helemaal geen zee te zijn. Eerder een klein meertje, mogelijk zelfs een plas.

Elke dag begon met een rits taken in mijn hoofd die dan nooit af kwamen. Ook alle vantevoren bedachte plannen over vrijwilligerswerk, omgeving leren kennen, clubjes, sporten en wat al niet meer, waren niet haalbaar.

Als ik weer eens vol overgave mijn zelf opgekweekte tomatenpantjes in de kas had zitten bewonderen, of geconcentreerd de groei van mijn artisjokplant aan het volgen was, was het zomaar ineens 5 uur. Hoe kan dat nou?

De kippen

De aanschaf van de kippen heeft er niet echt bij geholpen om productievere dagen te creëren. Wat een magisch tijdverdrijf is dat, het leven van de toom volgen. De niet altijd vriendelijke pikorde, het enorm zware takenpakket van de haan (fulltime job die dames bij elkaar houden), het feit dat kippen echt verschillen in intelligentie (of in domheid), dat een ei leggen een familieaangelegenheid is en dat geen enkele kat een match is voor de kippen. Zelfs niet voor de kleine Henriette, die toch altijd domweg de weg kwijt raakt in de tuin en dan eenzaam oog in oog staat met zo’n dier. De kat verliest het gewoon, heel bijzonder.

Waren er alweer hele dagen verstreken zonder dat ik het door had, ohjee…

Herfst

En nu is het ineens herfst, prachtig, met mooie bruin rode kleuren en een tuin die van gedaante verandert. De moestuin raakt langzaam leeg en de kas moet aan de winterteelt. Genoeg te doen zou je zeggen. Maar het regent en het waait en ik zit binnen. Binnen? Ja, dat gebeurt dus ineens.

Ik zit binnen en in mijn hoofd waait en regent het ook, een beetje interne herfst eigenlijk.

Ik mis de tuin, het buiten zijn. Ik mis de aarde tussen mijn tenen en onder mijn nagels. Ik mis de zon op mijn rug terwijl ik op mijn knieën in de border onkruid wied en onze kat mij knipoogjes geeft vanonder de heg. Ik mis de kat ook, maar dat is een ander verhaal. Ik mis het gekakel als er weer een dame uit de toom kippen de verkeerde afslag heeft genomen en niet meer weet hoe ze terug moet komen. Ik word er knorrig van.

Heimwee naar buiten, het kan zomaar. Maar ook heimwee naar het gevoel van vrijheid, het idee dat er tijd is voor kleine dingen, fijne bezigheden, zomaar voor het plezier, het geluksgevoel en verder niets…

En nu

En nu geef ik mezelf op mijn kop over de tijd die als los zand door mijn vingers gleed. Wat heb ik nou eigenlijk gedaan? Leuk hoor die tuin, maar nu? Ik bedenk boos dat ik dus niemand heb leren kennen, geen goed doordacht plan heb voor de noodzakelijke baan, en ook niet afgetraind en sportief de winter in ga. Donders! Grommend volg ik de druppels die langs de ramen naar beneden biggelen. Herfst in mijn hoofd.

Maar is dit werkelijk zo? De tuin maakt me blij, ook in de regen. Ik weet dat de kippen schuilen in mijn zelf gebouwde ren, lekker genesteld in het droge zand op de bodem. Tussen de buien door hol ik naar de kas om de eerste blaadjes van de spitskool, bietjes en bloemkool te inspecteren (iets groens en wolligs eet er elke dag van, mmm, daar moet ik ook wat mee). Ik heb thee van mijn eigen geoogste citroenverbena en 1000 recepten dwarrelen door mijn hoofd als herfstblaadjes, klaar om uitgeprobeerd te worden.

Vrijheid is er, het is maar een gevoel die ik kan oproepen, net als vertrouwen. Dat het goed komt met die baan en die kennissen, die clubjes, en dat lijf. ‘Kijk even in je koelkast’ hoor ik een dierbare vriendin roepen als ik weer zit te sippen over inkomen en hoe dat allemaal moet. ‘Zit er nog wat in? Akkoord! Niks aan de hand!’ En zo is het maar net: niks aan de hand.

Ik ga maar eens zeep maken met mijn zelf gedroogde goudsbloemblaadjes denk ik. Gewoon, voor het rijke gevoel en de vrijheid van dit moment…