Het is hier een bende

‘Het is hier een bende!’ Mijn buurman verderop vertelt lachend dat zijn overbuurman soms hoofdschuddend zijn tuin inkijkt ondertussen mompelend: ‘het is hier een bende!’. En dat is ook zo! Althans…dat hangt af van hoe je ernaar kijkt.

Buurman verderop is een interessant en bijzonder exemplaar. Met zijn 85 jaar is hij nog veel te druk om achter de geraniums te gaan zitten. Geen tijd. Ook niet voor rustiger aan, oudedag-dutjes, mijmeren voor de kachel, gewoonweg teveel te doen.

Buurman repareert meerdere oude houten zeilboten, allemaal van zichzelf. Er staat al jaren nog een hele grote in de tuin op een bok, met een verwaaid zeiltje erover. Voor later, als er tijd is. En verdorie, met enige regelmaat komen er ‘koopjes’ op zijn pad, of bijzondere bootjes. Tja, wat moet je dan? Mee naar huis en klussen dus.

Dat is één van de hobby’s blijkt bij het binnentreden van zijn huis. Overal hangen staartklokken. Die repareert hij dus ook en houdt dan maar de meeste. Op het hele uur even je mond houden voor het oorverdovend concert van deze uurwerken! Wel elke dag opwinden wil je dat ze kabaal blijven maken, een klein klusje erbij dus.

Als je dat hebt doorstaan struikel je in de woonkamer over de verschillende instrumenten die buurman nodig heeft voor de orkesten waar hij bij hoort. Bijbehorende koffers, bladmuziek en standaarden zijn daarbij onmisbaar, dat is logisch.

In de minuscule keuken, inclusief houtkachel, granieten aanrecht en tafel vol boeken, staat vaak een pannetje te pruttelen. Voor de jam van de fruitbomen of, heel bijzonder, de erwtensoep midden in de zomer (30 graden)! Zijn neefje komt met wat vriendjes bivakkeren voor een nachtje. Ewtensoep was een dringend verzoek van de heren, en buurman is de slechtste niet.

Buiten naast de zeilboot onder zeil staat een enorme kas. Hier binnen is een wereld van bizarre vormen in alle soorten en maten. Een gigantische succulentenverzameling. Want zonder hobbies is het maar saai, en succulenten verzamelen op idioot grote beurzen is zeker een hobby die je moet hebben.

Dan komen nog de kipjes, bessenstruiken, fruitbomen en een enorme schuur met werkbanken en een houtkachel (doorwerken in de winter). Aan het huis zit een ruimte vast, een bijkeuken of zoiets, die altijd open staat. Verschillende dieren huizen daar, zoals in de zomer de zwaluwen en in de winter vast allerlei beestjes die een droog plekje zoeken. Ik kom er met enige regelmaat mijn eigen kat tegen.

Op deze prachtige pittoreske plek mogen mijn bijtjes een bescheiden hoekje innemen. Mooi achter de carport (of hoe heet zo’n wonderlijk bouwsel met golfplaten dak?) van de zitgrasmaaier en andere handige apparaten. Lekker beschut en aan het oog van voorbijgangers onttrokken.

Ik heb het geluk dat ik op dit wonderlijke terrein mag rondwandelen. Excuus is mijn bijtjes natuurlijk, maar mijn fantasie slaat op hol van kleine houten klapstoeltjes hangend tussen grote oliedrums en stokoud landbouwgereedschap leunend tegen de loods. Klassieke muziek stroomt je tegemoet als buurman in die loods bezig is. Niet alleen gezelschap gehouden door een houten boot, maar ook door 2 motoren om mee rond te toeren op een vrije dag. ‘Heeft deze man weleens een vrije dag?’ vraag ik me af…

Helemaal gelukkig word ik als ik, op uitnodiging, even tussen de bizar bloeiende succulenten mag staan, of een biertje aangeboden krijg tussen de stapels boeken in het minikeukentje. Een wand vol foto’s boven de tafel is dan aanleiding voor vele bijzondere anekdotes. Buurman past dan naadloos in het plaatje, met zijn warrige haardos, pijp, versleten kloffie en klompen. Hij hoort hier duidelijk.

‘Het is een bende!’ Jazeker! Overal spullen en niet echt gecategoriseerd of netjes opgeruimd in laatjes. Mogelijk een doorn in het oog voor mensen die van overzichtelijkheid houden. Maar ik houd van die bende. Het is inspirerend, prikkelt mijn fantasie, is vaak nuttig en handig, maar ook gewoon mooi om naar te kijken en blij van te worden. Buurman kijkt tevreden en knipoogt maar eens naar de overbuurman. Het is zijn bende…

Als ik naar huis loop na zo’n bezoek, en ik mijn eigen tuin in wandel, merk ik tevreden op dat het daar een heel klein beetje gaat lijken op waar ik vandaan kom. ‘Het is hier een bende’ mompel ik zachtjes tegen mijn kipjes die enthousiast aan komen scharrelen. Zij zijn het vast met me eens. En laten ze daar nou, net als ik, van houden.