Kippen en winter

Eindelijk winter

Sneeuw, kou, ijzige wind, wit gekraak, muts op. Eindelijk winter! En dat zonder 10 uur rijden, zonder krakkemikkig appartement met feestende buren en zonder rijen bij de lift. Het wintersportgevoel gewoon in Nederland, helaas dan ook zonder berg om vanaf te glijden, dat is wat jammer.

Kippen in de sneeuw

Foppe en zijn jongste meisje Henriette stappen nietsvermoedend te tuin in. Keetje, toch 1 jaar ouder, blijft wijselijk binnen en kijkt de onverschrokkenen hoofdschuddend na. Het duurt een paar passen voordat Foppe doorheeft dat dat vreemde witte spul aan zijn poten ijskoud is! Verschrikt vliegt hij op om een meter verder met zijn billen in de sneeuw te belanden. Henriette vliegt alleen al op van Foppe’s gekke gedrag en dan daagt het bij haar ook. Koud! Aaargh! Weg ervan! En dan volgt een soort koddig dansje waarin Foppe en Henriette als bolletjes door de lucht vliegen en steeds maar hoppend de sneeuw proberen te ontlopen. Bij de achterdeur beland kijken ze beteuterd door de tuin. Waar is die tuin eigenlijk?

Kippen redden

Ik graaf een paadje voor het kippenkoppel en dankbaar tokkend volgen ze me snel terug naar het kippenhok. Die fout maken ze dus geen tweede keer want zelfs op droge momenten en met een heerlijk zonnetje zie ik ze niet meer buiten zolang er sneeuw ligt.

Ik beplak het hok met plastic tegen de snijdende oostenwind en strooi een dikke laag stro in het hok. Ik loop 6 keer per dag heen en weer om met mijn vinger het water te ontdooien in hun waterbak en draaf met meelwormen en extra snoep heen en weer. Ik zorg voor steentjes in een bakje (voor de maag, omdat ze die niet zelf kunnen zoeken) en zit op mijn knieën in het hok de kammen te observeren of ze niet bevriezen toevallig.

Keetje niest net als ik er ben en ook Foppe ziet wat pips. Dus ja, snel multivitaminen door het water voor de weerstand. Kippen kunnen verkouden worden, inclusief snotneus en waterogen en dat mag natuurlijk niet gebeuren. Dan zit ik elke morgen bezorgd op mijn knieën om ze toe te spreken en met argusogen elke beweging te volgen. Mmm, gelukt met die vitaminen lijkt. Ze zien er weer helder uit.

Nog maar even een handje lekkere granen door het voer. En een pikblok van luzerne tegen de verveling. Tot slot een waterbakontdooier die ik met een rits van verlengsnoeren door de tuin op stroom zet. Zo, probleem opgelost. Resultaat is dat ik 6 keer per dag kom kijken of die waterbakontdooier eigenlijk wel werkt. Zo langzamerhand gaat bij mij wat dagen.

Wie redden?

Op het moment dat ik mijzelf hele zinnen hoor zeggen in het kippenhok en toch bijna zou zweren dat ze in hele zinnen terug praten, word ik wakker. Wat doe ik? Is dit gezonde bezorgdheid met een tikje onervarenheid? Of heb ik weer eens een object gevonden om mij vol overgave in te kunnen storten zodat er zeker geen tijd over blijft voor al mijn plannen?

Geen tijd, druk, druk, druk, want de kippen hebben me nodig, ik doe iets nuttigs, het is allemaal heel belangrijk. Schrijven, tekenen, aan mijn website werken, zelfonderzoek, laat staan zelfzorg, allemaal de boom in. Ik moet namelijk zorgen voor…

Je kan je baan opzeggen, gaan mediteren, cursussen in zelfontwikkeling volgen en wijs proberen te kijken de hele dag, het maakt niet uit. Er is niet meer nodig dan een beetje kou en sneeuw om rechtsaf te slaan van het pad af om dan wat verdwaasd rond te scharrelen. Terug naar de weg maar weer. Een goede les, dank aan de kipjes.