Zaaien

Zaaien is moeilijk, echt waar.

Ik ben fan van Diana. ‘Wie is dat?’ denk je nu. Diana is van Diana’s mooie moestuin, de meest uitgebreide site over een moestuin hebben. Werkelijk alle groente die ik probeer te verbouwen worden door haar uitgebreid beschreven. Precies hoe en wat je moet doen en dan ook met prachtige plaatjes vol smakelijk groen en rood en andere kleuren. Eetbaar, sappig, volkomen gelukt. Zelfs de plaatjes van de mislukte plantjes zien er voor mij nog verdomd gelukt uit. Volgen dus, op de voet.

Eerst vensterbanken vol in Amsterdam. Dat ging niet al te best, maar dat lag natuurlijk aan Amsterdam. Foute lucht misschien, zon bezoedeld door dat Schipholgedoe, en vast ook te lawaaiig (of zouden ze dat niet horen?). Nouja. Maar nu Friesland! Inmiddels had mijn wederhelft mij verrast met een verwarmde kweekbak, dus het kon niet mis! Ik had eerst zo’n bak geknutseld met een warmtemat voor reptielen en aluminium plakband, maar daar hingen mijn net opgekomen tomatenzaadjes als vermicellisliertjes over de rand van hun zaaibakjes. Heel zielig. Dus nu, in de vensterbank van de slaapkamer, prijkt mijn kweekbak. Met eigengemaakte zaaigrond, gemengd zoals Diana heeft uitgelegd. Ik zaai me drie slagen in de rondte: pepers, tomaten, aubergine, meloen. En alles precies en dan ook echt heel precies zoals Diana het voorschrijft. Er kan niks meer mis! Wat een geluk makende bezigheid!

Ok 28 graden zei Diana. Check! Nat zand erin en dan daarop de speciaal aangeschafte zaaitrays. Maar wat doet Diana met al dat condens aan de binnenkant van de kweekbak? Het water stroomt eraf als ik de deksel optil, mijn god, kan nooit goed zijn. Als ik lees dat zij dat ook weleens heeft ben ik weer gerustgesteld. Afwachten nu. Inderdaad komen er na dagen hier en daar groene puntjes. Alles wel, denk ik nog. Ik verheug me alvast op de oogst. Dan, in een seconde lijkt het, of in ieder geval in een razend tempo, zijn de groene puntjes veranderd in lange dunnen wiebelende sprietjes met een minuscuul blaadje erop. Neee! Dat kan niet! Snel verspenen en koeler zetten. Maar het lijkt al te laat. Wat bij Diana kleine sappige dikke miniplantjes vol belofte zijn, zijn bij mij amechtige sprietjes waarvan ook nog eens de helft afbreekt. Een beetje ontgoocheld staar ik naar mijn potjes. Zou ik geen stage kunnen lopen bij Diana?

Zaaien is dus moeilijk. Althans als je van gezonde plantjes houdt. Of is mijn brein misschien moeilijk? Dan wel erg goed in het groene gras van de buurman/vrouw zien. In mijn enthousiasme van ‘dat moet ik ook hebben’ vergeet ik weleens wat ik heb. Dat is nu een vensterbank vol zaailingen. En ja, zeker de helft is tot snot of een dood sprietje verworden, maar daar staat de andere helft. Alsnog veel te veel, dus overvloed om uit te delen. Ook geluk!